به گزارش سبزوارنیوز ، طبق پیش بینی ها پاییز بسیار کم بارشی را پیش و رو داشته ایم و احتمال اینکه زمستان کمی جبران این بارش ها بشود نیز دور از ذهن نیست.
با این همه برف در این سرمای سبزوار، طعم و مزه ی دیگری دارد. بخصوص برای بچه ها که برف را دوست دارند و شیوع کرونا مدتهاست پای مدرسه رفتن آنها را بدجور بسته است.
همیشه در دوره مدرسه، وقتی برف می بارید، حس و حال خوبی داشتیم، حالا نمی دانم بچه های امروزی که ظاهرا هیچ توافقی با ما (بزرگترها) ندارند، نگاهشان به این لحظه چیست!؟ حالا آنها مدرسه ای هم ندارند که بروند و به بهانه اش تعطیلی داشته باشند و تعطیلات بقدری برایشان عذاب آور شده که احتمالا نشستن پای پنجره و دیدن بارش برف، کمی هیجان انگیز برایشان باشد.
آب و هوا هم شبیه اوضاع و احوال انسان ها در دوره های مختلف متفاوت است، به این معنا که شاید در یک دوره مشخص از میزان بارندگی ها کاسته شود. در همین سبزوار چهاردهه پنج دهه پیش ارتفاع برف مجبورمان می کرد به پشت بام ها برویم و پارو دردست، برف زیادی که روی پشت بام ها نشسته بود را به داخل کوچه و حیاط بریزیم، اما حالا دیگر نیازی به این پارو به دست شدن هم نیست!
چون ساختار سازه ها به گونه ای شده است که نشستن برف کمتر باعث نفوذ آب در بناها می شود.
اما از مسأله بارش برف دورنشویم، شاید همین هم حکمتی دارد که پس از دوهفته بسط نشستن در خانه، از شنبه باید کار را آغاز کنیم. پس این برف آیا برای آغاز است یا برای پایان خانه نشستن های اجباری!؟
حالا که به عبور مختصر و گاه و بیگاه مردم از حاشیه خیابان و پیاده روها نگاه می کنم و اینکه به آسمان خیره می شوند و شکوه و غظمت هرچند کوتاه (زمان بارش برف) را مشاهده می کنند، خیلی ها به شکرانه اش می گویند: خدا رو شکر!
انصافا تکرار می کنیم: خدا را شکر
انتهای پیام/د
