عباس محمدیان ، دانشجوی دکترا علوم ارتباطات در یادداشتی می نویسد: برخی افراد به نقطه پایان می رسند و برخی دیگر از سر خط شروع می کنند چه زندگی ادامه دارد و حکومت برای تمشیت امور، باید مدام به نوخواهی و نوزایی بپردازد.
این هم طبیعت کار است و هم اقتضای تحول ولی یک "اما" اینجا وجود دارد و آن این که باید در انتصاب ها، اولویت با توان و تخصص افراد برگمار شده باشد نه این که چون فلانی از جناح من است و در ستاد من، نقشی فعال داشته است پس باید از سفره ملت، با اهدای کلید فلان جایگاه و صندلی فلان پُست، با او تسویه حساب کنم و برای فردا ها هم او را برای خود نگهدارم. این چیزی است که همواره ما را به نقطه صفر بازمی گرداند والا با چرخش نخبگان که کسی مشکل ندارد.
مشکل زمانی ایجاد و دامن گستر می شود که به جای گردش نخبگان، شاهد چرخش دوستان و چرخِشِ دیگران باشیم! ببینیم اتوبوس های پر می آیند و خالی می روند و آمدگان پیش را پیاده به خانه بازمی گردانند.
نتیجه این رفتار هم در جا زدن خواهد بود حال آنکه ما خیلی کار داریم. ایران خیلی کار دارد وشهر مان هم خیلی قدم ها باید بردارد. توجه به این نکته مهم و حیاتی اقتضا می کند تا به سمت انتصاب ها و انتخاب های غیر سیاسی و به دور از سهم‌دهی و به معنای درست کلمه، تخصصی برویم. تلاش اعضای ستاد را به نوعی دیگر باید قدر دانست آن هم نه از جیب مردم و سفره مردم.
شایسته‌سالاری بر اساس تخصص در جایگاه مرتبط راهبردی است دینی، اخلاقی و انقلابی به ویژه در این دوران که حضرات همه با شعار انقلابیگری به میدان آمده اند. از باورمندان واقعی تفکر انقلابی، نگاهی مومنانه و همه شمول انتظار است و در این راستا، حفظ بدنه متخصص و پاکدست دوره پیشین، یک "بایدِ انقلابی" است چه برای پرورش این افراد، بسیار هزینه شده است و برای رسیدن به تخصص، فصول آزمون و خطا را پشت سر گذاشته و به انسجام فکری و قوام حرفه ای رسیده اند.
حفظ اینان به عنوان یک سرمایه ملی باید مورد نظر برنامه ریزان باشد. در کنار این مهم، راه بستن بر ویژه خواهی و ویژه خواری، یک "بایدِ انقلابی" دیگر است که باید مورد توجه و عمل قرار گیرد. این نگاه و انگاره که گویا سفره ای تازه پهن شده و دوستان را باید پای آن نشاند از اساس با منطق انقلاب ناسازگار است. بدانیم که در فصل کار، باید کاردان ها را به کار گرفت و ساحت خدمت را به دانیان امور سپرد تا نتیجه اش را در زندگی مردم دید. حرف زیاد است اما به همین مختصر بسنده می کنیم که گفته اند؛ در خانه اگر کس است، یک حرف بس است!
انتهای پیام/د
