سید مهدی فاطمی
دیداری مهم و حساس که شرایط سخت و کرونایی حال حاضر کشور باعث کمرنگ شدن آن شده است. در ایامی که هر روز دسته دسته عزیزان مان را در کام مرگ فرو رفته می بینیم و با اهمال کاری های صورت گرفته فاجعه ای انسانی را شاهد هستیم دل و دماغی برای از فوتبال نوشتن واز جام جهانی گفتن باقی نمی گذارد.
روزگاری که تنها کسب و کار گور کنان و مرده شوران رونق دارد و گرانی و مشکلات همچنان بیداد کرده و مرگ هم پشت خاکریز زندگی مان به کمین نشسته است خیلی سر خوشانه است از دغدغه های رفتن تیم ملی به قطر نوشتن !
مردمی که همواره عشق شان به فوتبال و تیم ملی ایران زبانزد دنیا بوده و همیشه با تعصبی خاص پیگیر اخبار و اتفاقات پیرامون این رشته بوده اند اینک حال و حوصله چندانی برای دنبال کردن اخبار فوتبال را ندارند.
برای ما که از لحظه ای دیگر خود هم خبر نداریم که هستیم یا همچون ششصد -هفتصد نفر قربانی همه روزه کرونا پیمانه زندگی مان پر شده و ناچار به سفری بی بازگشت به دیار باقی می شویم قهرمانی جام جهانی هم بی اهمیت خواهد بود. این در حالی ست که تماشای استادیوم های مملو از تماشاگر فوتبال در برخی کشور های دنیا بدجور حس حسادت مان را بر انگیخته می کند. آنها در مبارزه و کنترل این ویروس مهلک چه کردند و ما چه کردیم؟!
این البته یک روی سکه ماجراست. مشکلات ، تنگناها ، گرانی و تورم و از همه مهمتر مرگ٬خود و عزیزان همه یک سوی میدان ایستاده اند و در طرف مقابل واژه ای قرار گرفته به نام امید.
امید گمشده هر جامعه سر خورده و مستاصلی ست. امید به آمدن و آوردن روزهای خوب ، امید به برگشتن شادی به دل و کوچه های مردم. امید به بهبودی اوضاع و... گاهی یک شادی گذرا و یک لبخند کوتاه چنان آرامشی به دل های نگران می بخشد که گویی حکم رهایی یک زندانی در بند را صادر کرده باشند. در این وانفسای مرگبار معاصر ، امید را باید همچنان زنده نگه داشت. این تنها راه برخاستن دوباره ماست .
باور داشتن به فردایی که متفاوت از امروز ها باشد. یقین به شکست اهریمن و ایمان به نتیجه دادن صبر .
مردم ما بیش از هر چیزی در این برهه از زمان به امید نیازمندند . به افرادی خاص که مسوولیت امید بخشی و ایجاد روحیه و انگیزه بین ایرانیان را بر عهده دارند. به ملی پوشان فوتبال ، قهرمانان المپیک و پارالمپیک ، به هر کسی که شادی را میهمان قلب زنگار گرفته ملت کند. به گل هایی که باید امشب در استادیوم آزادی به روید تا مرهمی باشد بر زخم های ناسور مردم.
فوتبال و تیم ملی امروز وظیفه ای تاریخی و البته همیشگی خود را ایفا می کنند. آنها بازی نمی کنند تا فقط به جام جهانی بروند، بلکه می جنگند تا حال امروز مردم ما کمی بهتر از حال خراب دیروز مان شود. به امید موفقیت تیم ملی و رفع گرفتاری های مردم.
انتهای پیام/د
