سید مهدی فاطمی
قربانیان دیروز این ویروس منحوس ۶۳۵ نفر بودند. همان ها که نا شناخته در لحظه سوت پایان مسابقه با عراق یاد شان کردم که ای کاش هنوز چشم هایشان به پنجره زندگی گشوده بود تا درماندگی این حریف پر مدعا و عصبانی را به تماشا بنشینند.حریفی که بدون تعارف شکست دادنش شیرینی دیگری دارد.
بی آنکه قصد سیاسی کردن یک مقوله صرفا ورزشی را داشته باشم باید از اهمیت این مسابقه برای مردم ابران نوشته و پیروزی بزرگ فوتبال ایرانی برابر این رقیب قدیمی را مهم جلوه دهیم.
اگرچه برای پرداختن به اتفاقات جنگ هشت ساله ای که توسط حکومت وقت این کشور به مردم ما تحمیل شده و خون جوان های معصومی را ریخته و فجایع بسیاری که به بار آورده اند کمی بد موقع و دیر است لکن رفتار عراقی ها بخصوص در چند سال گذشته و در ورزشگاه هایشان با تیم های ایرانی به دور از ادب و نزاکت و احترام بوده است.
از سکو هایی که یکصدا علیه ایران و ایرانی فحاشی کرده و شعارهای نژاد پرستانه سر داده اند گرفته تا بازیکنان شان که در زمین به قصد مصدومیت روی پای یاران ما می روند!
ما شاید نتوانیم تاریخ حقیقی را برای آنها به درستی تفسیر کرده و از جهل مرکبی که در آن گرفتار شده اند نجات شان دهیم، شاید نتوانیم به آنها بفهمانیم آنکه باید از دست دیگری عصبانی باشد مائیم که دهها هزار تن از بهترین هایمان را در جنگی ناخواسته به کام مرگ فرستاده اند.
ماییم که جانبازان شیمیایی مان همچنان زنده زنده هر روز می‌میرند از بی نفسی! ماییم که هنوز غرامت سنگین تعیین شده از سوی نهاد های بین المللی برای جنگ افروزی شان را از آنها نگرفته ایم! ماییم که سردار مان را هزینه امنیت شان کردیم و پیکر تکه تکه شده اش را دررفرودگاه تحویل مان دادند!
ما نمی توانیم چون زبان دیپلماسی بالا نشینان مملکت با مردم کوچه و بازار و ستم دیده های اصلی جنگ تفاوتی عمده دارد. ما نهایتا می توانیم در میدان مسابقه با گلباران کردن دروازه شان دل مردمی که زخم های عمیقی از کینه توزی های برخی اهالی سرزمین بین النهرین بر تن دارند را شاد کنیم.
روی صحبت این‌نوشتار البته با همه مردمان عراق که از قضا خونگرم و مهمان نواز بوده و اشتراکات فرهنگی ، تاریخی و مذهبی بسیاری با ما دارند نیست که تنها آن دسته محدود را شامل می شود که ظاهرا خیلی از دست ما عصبانی هستند! عصبانیتی که ریشه در نا آگاهی دارد و بس
والسلام
